در محل تلاقی مختصات زمان و
مکان
نقاطی وجود دارند که گویی
در سیاهچاله ناامیدی زندانی هستند
وقتی که آنجا قرار میگیری
دوست داری تمام نور های دنیا را به خود جذب کنی
تا شاید نا امیدیت التیام
پیدا کند
و اینجاست که دیگران چیزی
جز سیاهی ازتو نمیبینند
حتی نمیدانند که وجود داری
حتی کوله بار سنگینت را
نمیفهمند
در این نقطه زمان مفهومی
ندارد
همه چیز خم میشود به سوی
مجاز
تا شاید درد واقعیت با توهم
آرام شود
و رویاهای دست نیافتنی مسکن
درد روزمرگی های تلخ شود
